Łopatyńscy księża do 1918 r.

Pierwszym proboszczem parafii w Łopatnie został w 1414 r. Mścisław, kapelan księcia Siemowita IV.

Po nim był ksiądz Jan. O jego następcach przez dalsze 140 lat nic nie wiadomo, ponieważ stare rękopisy uległy zniszczeniu.

Od około 1571 r. proboszczem Łopatyna był przez 21 lat ks. Mikołaj Łączyński, za urzędu którego w 1576 r. król Stefan Batory potwierdził przywilej łopatyńskiego kościoła. Do XVIII wieku z powodu braku dokumentów nie ma żadnej wzmianki o kolejnych proboszczach. 

Około 1758 r. proboszczem tytularnym w Łopatynie został archidiakon lwowski ks. Szczepan Mikulski, który sprawował tę funkcję przez 30 lat. To on zainicjował budowę nowego, murowanego kościoła w stylu barokowym, który wzniesiono w 1772 r. z fundacji ówczesnych właścicieli Łopatyna – Adama i Salomei Chołoniewskich. Był on jednocześnie proboszczem w Nawarii, Busku, Hodowicy i Kołomyi. W trzech ostatnich miejscowościach także wystawił kościoły.

Od 1788 r. przez 20 lat urząd proboszcza w Łopatynie sprawował ks. Tomasz Lisiewicz.

Po nim parafię przejął ks. Tomasz Drozdowski, wcześniej proboszcz w Szczurowicach.

W 1820 r. proboszczem w Łopatynie został ks. Franciszek Jelita-Bielecki. Za jego czasów w 1828 r. konsekrowano kościół w Łopatynie. Kierował on parafią do śmierci w 1850 r.

W 1851 r. probostwo objął ks. Ludwik Orzechowicz, który w późniejszych latach pełnił również obowiązki dziekana buskiego i inspektora szkolnego. Za jego czasów zbudowano nową wieżę kościelną. Ks. Orzechowicz zmarł w połowie 1885 r.

Jego następcą w styczniu 1886 r. został ks. Ignacy Kubisztal. Wiadomo o nim, że pochodził z Lisich Gór koło Tarnowa i że urodził się w 1848 r. W czasach jego probostwa odrestaurowano kościół w Łopatynie, z powodu rys na fasadzie podarto chór murowanymi słupami i położono nowy dach, który pokryto dachówką z Niepołomic. Ksiądz Kubisztal zmarł nagle na serce w 1907 r.

W czerwcu 1908 r. probostwo w Łopatynie objął ks. Błażej Janor, wcześniej proboszcz Stojanowa. Kierował parafią 10 lat. Zmarł 14 września 1918 r. po długiej i ciężkiej chorobie.

Na podst.: Tadeusz Kukiz: „Ziemia Radziechowska i ludzie stamtąd”, Wrocław 2008